Quilotoa loop

Een nieuwe uitdaging gaan wij aan, een 3-daagse wandeling naar Laguna Quilotoa.Vanuit Quito gaan wij met de bus naar Latacunga. Vanwege carnaval is het enorm druk op het busstation van Quito; iedereen heeft een lang weekend en wil dat buiten de stad gaan vieren. Zodoende moeten wij een beetje geduld hebben (een uur) voordat wij in een bus kunnen stappen. Gelukkig zijn de afstanden hier in Ecuador korter dan in Colombia en zo zijn wij met 2 uur in Latacunga. In ons hostel ontmoeten wij een reisvriendin die net terug is van haar 3-daagse wandeling. Zij heeft enorm slecht weer gehad en geeft ons de nodige tips voor onderweg. Dat is best handig, want wij zijn nog niet echt goed voorbereid. 's Avonds pakken wij onze spullen; wij nemen alleen mee wat wij voor deze 3 dagen nodig hebben.

De route voor de komende dagen: met de bus van Latacunga naar Sigchos (2800m), daar starten met wandelen naar Isinlivi (2900m) waar wij overnachten. Dag 2 wandelen naar Chugchilan (3200m) en op dag 3 naar Laguna Quilotoa (3914m) en met de bus terug naar Latacunga.

Onze startdag begint al goed, mijn reisvriendinnen voelen zich niet echt fit; maagproblemen vanwege de hoogte. Ondanks dat willen zij toch aan de uitdaging beginnen. Nu, daar gaan wij dan! Naar Sigchos is een makkie met de bus :-) En dan gaan wij, zonder kaart of wat voor beschrijving dan ook op weg naar Isinlivi. Onderweg is het enorm genieten van de prachtige natuur! Wij ontmoeten een andere wandelaar die naar Sigchos gaat en maken een foto van zijn zeer eenvoudig getekende kaart. Het is beter iets, dan niets te hebben ter orientatie. Gelukkig is ons in Latacunga verteld dat wij de oranje/gele markeringen moeten volgen. En als wij een paars huis passeren, denken wij: o ja, daar is iets mee, maar wat? Hahaha! Wij hadden gister aantekeningen moeten maken! Na 20 minuten wandelen wordt ons door een bewoonster duidelijk gemaakt dat wij niet op de goede weg zijn. Wij moeten terug naar het paarse huis en vanaf daar naar beneden, naar de rivier. Aha-erlebnis :-) Dat was het waar wij op moesten letten; na het paarse huis net de 'hoofdweg' blijven volgen, maar het kleine, ietwat verscholen paadje naar beneden nemen.

Bij de rivier nemen wij pauze en gaan de kaart nog eens bestuderen; hoe ver is het nog naar Isinlivi? Het laatste stuk is via de (onverharde) weg en wij zijn blij als Isinlivi in zicht is. In hostel Llullullama is het goed toeven, warme douche en heerlijk en genoeg eten. En wat fijn! Geen wifi! (en dat meen ik echt; zodoende gewoon lekker kletsen bij het haardvuur en een beetje lezen) Inmiddels zijn er nog 2 wandelaars aangekomen en delen wij ervaringen uit. De eigenaar van dit hostel heeft gelukkig voor ons een route beschrijving voor dag 2 en dag 3. Dat zal het een stuk eenvoudiger maken!

Met de routebeschrijving kunnen wij op dag 2 veel meer genieten. Het is een uitdaging om de markeringen te vinden en zijn blij als dat lukt. En wow! Het is net alsof ik droom in zo prachtige natuur! Onderweg ontmoeten wij veel localen die aan het werk zijn op het land; moeten wij een aantal ezels, koeien, schapen en honden zien te passeren. En niet te vergeten: een oude vrouw die ons tegen wil houden en een tak in haar handen houdt om ons eventueel te slaan. Zij vraagt 10 dollar aan ons om ¨haar¨ land te passeren. Nu ben ik blij dat mijn Spaans redelijk is. Ik vertel haar vriendelijk dat zij zich niet netjes gedraagt. En dat wij tot nu toe alleen maar vriendelijke Ecuadorianen hebben ontmoet. Daarbij vertel ik haar dat wij best bereid zijn om iets te betalen, maar 10 dollar is echt te veel. Terwijl ik aan het praten ben met de vrouw gaan mijn reisvriendinnen er snel voorbij. Ik houd hen in de gaten en zodra zij ver genoeg zijn geef ik een dollar aan de vrouw en ga er ook snel vandoor. Het is een flinke klim en eenmaal boven worden wij hartelijk welkom geheten door 2 localen. Zo kan het dus ook! 1 van hen is artiest en maakt mooie schilderijtjes. De ander probeert een warme medicinale drank aan ons te verkopen. Na een korte rustpauze bij het uitkijkpunt gaan wij verder voor de laatste 40 minuten naar Chugchilan. Dat stuk lopen wij in de regen (was een hele dag droog geweest) langs een niet erg inspirerende route, nl de asfaltweg. Gelukkig wordt in ons hostel snel het haardvuur aangestoken en kunnen wij na de warme douche genieten van een goede maaltijd in het gezelschap van de andere 2 wandelaars.

Dag 3 heeft zijn eigen charme. Wij vertrekken iets vroeger, want vandaag moeten wij van 2800m naar 3800m en hebben een lange dag voor de boeg. De route leidt ons al direct naar een klim van 800m. Bovenaan wachten wij elkaar op. Zodra degene met de beschrijving hijgend en puffend boven komt en naar het papier grijpt zegt zij: oeps, denk dat ik het verloren ben onderweg. Oh nee! Ik ben even van mijn stuk, maar draai direct de knop om. Wij zijn tenslotte met zijn 3-en en weten welke markeringen wij moeten zoeken. Dat gaat vast goed komen. En dat doet het ook :-) Al verdwalen wij nog een keer, maar gelukkig zijn ook vandaag met het goede weer veel localen op de been en kunnen wij hen steeds vragen welke kant wij op moeten. Na ongeveer 4 uur wandelen komen wij aan boven bij het krater meer en zoals verwacht benemen veel wolken ons het zicht. Wij besluiten om de kortste route naar het dorp Quilotoa te nemen. Echter, er zijn 3 paden die die kant uitgaan. Welke nemen wij? Wij besluiten het meest linkse pad te nemen; dat moet toch echt wel goed gaan komen. Een Duits gezin sluit zich bij ons aan. Zodra wij aan de afdaling beginnen (wat een alarmbel had moeten laten rinkelen bij ons) klaart het op en hebben wij goed zicht op het meer. Zoo mooi! Het pad is uitdagend (lees: erg smal zo nu en dan) en wij hebben er plezier in. Op een gegeven moment lijkt het pad op te houden en staan wij vertwijfeld rond te kijken; waar moeten wij heen?

Dan wordt er vanaf boven geroepen en komt een man in sneltreinvaart de berg af. Hij vertelt ons dat wij niet op het juiste pad zijn en naar boven moeten klimmen. Hmmm, het is dus toch ergens niet goed gegaan met de keuze van het pad. Tja, wat te doen? Is het juist wat de man verteld of probeert hij op deze manier een centje bij te verdienen door als gids op te treden? Mijn reisvrienden en het Duitse gezin zien het niet zitten om naar boven te klimmmen, maar ik ben bang dat dat de enige juiste weg is. Hup, ik begin vast te klimmen. De man roept naar boven en dan komt 1 van zijn kinderen met een paard en ezel in dezelfde sneltreinvaart naar beneden. De 2 Duitse dames nemen plaats op paard en ezel en wij klauteren naar boven. Pfff, wat een klim! Eenmaal boven blijkt dat de man gelijk had. Gelukkig, wij zijn weer op het juiste pad. Vanaf hier is het nog ongeveer 10 minuten naar het dorp Quilotoa. Dat laatste stuk snel ik vooruit, om te proberen de bus tegen te houden. De laatste gaat om half 5 en dat is het bijna. Helaas, het lukt mij niet. In het dorp horen wij de toeter van de bus en 1 van mijn reisvrienden ziet de bus vertrekken. Na wat rondvragen kunnen wij in een minivan stappen, deze zal ons naar Zumbahua brengen vanwaar wij verder kunnen met de bus naar Latacunga. Net voor Zumbahua halen wij de bus al in; stappen snel uit de minivan en lopen naar de bus die op ons wacht. Halverwege roept de chauffeur van de minivan ons terug, hahaha, wij moeten nog betalen :-)  Het is hier in Zumbahua enorm druk met verkeer en mensen die feestvieren vanwege de laatste dag carnaval. Er is een stierengevecht en mensen besmeuren elkaar met schuim. (is traditie in Latijns Amerika; heb ik in Noordwest Argentinie ook meegemaakt)

Wat een enerverende laatste dag was dat! Ik kijk terug op 3 super fantastische dagen!